RAH NAWARD

Zanim trafił do Pakistanu, przez kilka lat pływał pod banderą brytyjską.  

W 1996 roku w niemieckiej stoczni Abeking & Rasmussen w Lemwerder niedaleko Bremy rozpoczęła się budowa dwóch żaglowców, które docelowo miały pływać na Karaibach jako luksusowe statki pasażerskie. Po kilku miesiącach prace utknęły w martwym punkcie, ponieważ zamawiający popadł w finansowe tarapaty. Dwoma ukończonymi kadłubami zainteresował się Tall Ships Youth Trust, wcześniej znany jako Sail Training Association (STA). Brytyjczycy poszukiwali następców dla swoich słynnych szkunerów Sir Winstona Churchilla i Malcolma Millera, których służba po dwóch dekadach dobiegała końca. I tak zamiast pod karaibskie słońce, zbudowane w Niemczech kadłuby trafiły pod deszczowe niebo południowej Anglii. Tam, w stoczni Appledore w Devon, dokończono budowę, uprzednio modyfikując projekt takielunku, który przygotował Michael Willoughby. Powstały dwa bliźniacze brygi o długości całkowitej 59,4 metra każdy. Pierwszy do służby wszedł w 2000 roku jako Stavros S. Niarchos (nazwa upamiętnia greckiego potentata żeglugowego, którego fundacja przekazała środki na nowe żaglowce), drugi – rok później jako Prince William. Macierzystym portem obu statków został Londyn.

W sezonie jesienno-zimowym jednostki z reguły przeprawiały się przez Atlantyk w poszukiwaniu cieplejszych akwenów, zaś latem regularnie uczestniczyły w regatach The Tall Ships Races. Ich załogi składały się głównie z młodych ludzi w wieku 16-25 lat. Podczas wyścigu na trasie Newcastle – Fredrikstad w 2005 roku Prince William odebrał sygnał S-O-S nadany przez historyczny kecz gaflowy Excelsior, który zaczął nabierać wody. Bryg niezwłocznie wycofał się z regat i pospieszył na pomoc. Drewniany jacht udało się uratować dzięki osłonięciu go przed wdzierającymi się na pokład falami i dostarczeniu przenośnej pompy. Za dzielną postawę załoga żaglowca Prince William otrzymała później nagrodę specjalną od organizatorów.

W 2007 roku władze Tall Ships Youth Trust doszły do wniosku, że utrzymanie dwóch dużych żaglowców przekracza ich możliwości finansowe. Zdecydowano się zachować Stavrosa S. Niarchosa, a pod młotek miał trafić Prince William. Statek został wycofany ze służby i na czas poszukiwania nowego właściciela stanął „na sznurku” – najpierw w porcie w Portsmouth, potem w Hull. W 2010 roku na zakup zdecydował się rząd Pakistanu. Od 20 września 2010 roku jednostka, pod zmienioną na Rahnaward nazwą, służy jako okręt szkolny tamtejszej marynarki. Pakistańczycy nie zmienili za to szaro-czarnego ubarwienia kadłuba, na którym pozostało malowanie na wzór „nelsonowski”.

Na dwóch masztach Rah Naward nosi 18 żagli o łącznej powierzchni 1162 metrów kwadratowych. Kolumny i stengi masztów są stalowe, natomiast bramstengi drewniane. Z drewna zrobiono też bramreje i bombramreje. Przy silnym wietrze bryg jest w stanie osiągnąć prędkość 14 węzłów. Posiada 2 silniki, klimatyzację, system pozyskiwania wody pitnej z morskiej i wiele innych nowoczesnych udogodnień. W rejs może zabrać 67 osób, zakwaterowanych w kabinach jedno-, dwu- oraz sześcioosobowych.

W 2020 roku okręt podczas wejść i wyjść z portów eksponował flagę Kaszmiru, chcąc w ten sposób pokazać solidarność z propakistańską częścią ludności zamieszkującą obszar pozostający przedmiotem sporu pomiędzy Indiami i Pakistanem.